La la la la life is wonderful…
Klinkt uit mijn oortjes in mijn oortjes . Het is geen echt vet hardloopnummer, maar ik ben momenteel ook meer een jogger. Beetje lalala… is dus wel passend.
Het komt goed binnen omdat Jason Mraz,… mijn loveley Jason Mraz….precies, maar dan ook precies mij even toezingt hoe het nu is. Nu…al rennend … (sorry joggend) ….
Het eten is klaar, de vriendjes naar hun eigen huis en alle rotzooi, die ligt er nog.
Spitsuur hiero en dat betekent dat mama haast heeft. Mijn middelste voelt dat niet echt goed aan en hij zit op de trap met één schoen (met veters) en doet een poging om ‘een beginnetje’ te maken. Dit ‘beginnetje’ hoor ik overigens al een hele tijd en dat laat ik even doorschemeren
“Wordt het niet eens tijd dat ‘het beginnetje’ nu een ‘middentje’ en een ‘eindje’ krijgt?”
Hij kijkt niet op maar zegt: “we hebben vandaag ‘streetwise’, dus dat kan nu niet” en gaat lekker in zijn eigen extreem rustige tempo verder met zijn ‘beginnetje’.
Dat is één.
De oudste moet naar de training en pakt al een tijdje zelf zijn voetbaltas in. Wel met veel taal en veel herrie. Hij bedenkt hardop wat hij nodig heeft en ik moet dat dan bevestigen. Ook als hij al op verdieping 2 is. Vervolgens wordt de inhoud van de tas, één voor één over de ballustrade gekieperd en zijn we eerst weer wat scheenbeschermers en wat voetbalkousen aan het zoeken voordat de rits dicht kan.
Dat is twee.
Mijn dochter laat niets van zich horen en dat is in maand 10 geen goed teken, want dan zit ze ofwel in de keukenkastjes of ze is al halverwege de trap…. WHERE IS SHE!!
Ah, gevonden tussen de reclamepost bij de voordeur. Scheuren is het nieuwe lezen hier.
Dat is drie.
Ondertussen heb ik mijn sportoutfitje aangetrokken en mijn spotify lijstje klaargezet. Ik sta in de spreekwoordelijke startblokken, nou, eerlijk is eerlijk, eigelijk weet ik nu al dat ik een valse start ga maken.
Papa kan ieder moment thuiskomen en dan zijn onze 3 oogappeltjes helemaal voor hem.
Ik hoor de auto voor de deur stoppen en geef de kids een kusje. Pap krijgt nog wat instructies maar eigenlijk bedoel ik “ kijk maar wat je doet, ik ben weg, doei!” En ik trek de deur achter mij dicht.
Ik loop de straat uit en doe mijn blauwe oordopjes in. Ik hoor nog niks, heerlijk. Deze rust, aan het begin van een rondje hardlopen, is de mooiste rust die ik ken. Wel oordopjes, geen muziek.
Je weet dat het zometeen zweten wordt en dat het daarna alleen maar fijner zal zijn.
Langzaam verdwijnen alle kinderstemmetjes uit mijn hoofd en is er alleen de muziek en de cadans van mijn benen. Mijn eigen ademhaling wil ik nooit graag horen, want dan ga ik eraan denken en maak ik mezelf wijs dat ik moe ben en dan is het afgelopen met de psyche en dan snijd ik stiekem een stukje af op weg naar huis.
Nee, de muziek moet hard en neemt me mee. Als vanzelf passeren er dingen in mijn hoofd en ik ruim ze op met ieder nummer dat voorbij komt. Zelfs het ‘Dansé dansé’ van Vincent werkt helend.
Maar nu dus deze. Jason zingt “it takes some work to make it work”. En zo is het.
Luiers verschonen is niet mijn hobby, maar daardoor ruikt de buitenlucht wel heel erg lekker.
Douchen in een kleedlokaal met nog 3 wachtende kinderen is niet fijn, maar daardoor voelt een warm bad, voor mij alleen, daarna zo genadig fijn.
60 Leukste kinderliedjes draai ik hier niet voor mijn eigen lol, maar juist daardoor klinkt de spotify lijst extreem lekker als ik hardloop.
It takes some fears to make you trust
It takes those tears to make it rust
Jason heeft helemaal gelijk wat mij betreft.
Je zou kunnen zeggen dat het leven van een moeder van 3 vooral bestaat uit het verzorgen van de kroost en het runnen van een huishouden .
En dat is ook zo.
Maar die momenten dat ik geen luier verschoon en dat ik wel ‘what the fak‘ mag zeggen voelen ontzettend goed. Ik hou meer van ieder glas wijn dan ooit en ik vind op een avondje stappen alles en iedereen gezellig.
En ik loop hard omdat het kan en ik naar mooie liedjes van Jason Mraz mag luisteren.
Ik ben gewoon een hele blije kip met mijn 3 koters!
Voor mij werkt het geweldig die balans. Er is niets mooiers dan je kinderen.. als je er zo af en toe niet aan hoeft te denken.
Wakker worden en het gaspedaal in.. even doorbijten en dan…..dan is er koffie….of wijn…of taart ..of een goed boek….of chocola….of ..een weekendje weg met hem.
Ik hoop dat het nooit over gaat.
Ik ren nog een blokje om, want zoals Jason zingt:
“It takes a thought to make a word”.
Klinkt uit mijn oortjes in mijn oortjes . Het is geen echt vet hardloopnummer, maar ik ben momenteel ook meer een jogger. Beetje lalala… is dus wel passend.
Het komt goed binnen omdat Jason Mraz,… mijn loveley Jason Mraz….precies, maar dan ook precies mij even toezingt hoe het nu is. Nu…al rennend … (sorry joggend) ….
Het eten is klaar, de vriendjes naar hun eigen huis en alle rotzooi, die ligt er nog.
Spitsuur hiero en dat betekent dat mama haast heeft. Mijn middelste voelt dat niet echt goed aan en hij zit op de trap met één schoen (met veters) en doet een poging om ‘een beginnetje’ te maken. Dit ‘beginnetje’ hoor ik overigens al een hele tijd en dat laat ik even doorschemeren
“Wordt het niet eens tijd dat ‘het beginnetje’ nu een ‘middentje’ en een ‘eindje’ krijgt?”
Hij kijkt niet op maar zegt: “we hebben vandaag ‘streetwise’, dus dat kan nu niet” en gaat lekker in zijn eigen extreem rustige tempo verder met zijn ‘beginnetje’.
Dat is één.
De oudste moet naar de training en pakt al een tijdje zelf zijn voetbaltas in. Wel met veel taal en veel herrie. Hij bedenkt hardop wat hij nodig heeft en ik moet dat dan bevestigen. Ook als hij al op verdieping 2 is. Vervolgens wordt de inhoud van de tas, één voor één over de ballustrade gekieperd en zijn we eerst weer wat scheenbeschermers en wat voetbalkousen aan het zoeken voordat de rits dicht kan.
Dat is twee.
Mijn dochter laat niets van zich horen en dat is in maand 10 geen goed teken, want dan zit ze ofwel in de keukenkastjes of ze is al halverwege de trap…. WHERE IS SHE!!
Ah, gevonden tussen de reclamepost bij de voordeur. Scheuren is het nieuwe lezen hier.
Dat is drie.
Ondertussen heb ik mijn sportoutfitje aangetrokken en mijn spotify lijstje klaargezet. Ik sta in de spreekwoordelijke startblokken, nou, eerlijk is eerlijk, eigelijk weet ik nu al dat ik een valse start ga maken.
Papa kan ieder moment thuiskomen en dan zijn onze 3 oogappeltjes helemaal voor hem.
Ik hoor de auto voor de deur stoppen en geef de kids een kusje. Pap krijgt nog wat instructies maar eigenlijk bedoel ik “ kijk maar wat je doet, ik ben weg, doei!” En ik trek de deur achter mij dicht.
Ik loop de straat uit en doe mijn blauwe oordopjes in. Ik hoor nog niks, heerlijk. Deze rust, aan het begin van een rondje hardlopen, is de mooiste rust die ik ken. Wel oordopjes, geen muziek.
Je weet dat het zometeen zweten wordt en dat het daarna alleen maar fijner zal zijn.
Langzaam verdwijnen alle kinderstemmetjes uit mijn hoofd en is er alleen de muziek en de cadans van mijn benen. Mijn eigen ademhaling wil ik nooit graag horen, want dan ga ik eraan denken en maak ik mezelf wijs dat ik moe ben en dan is het afgelopen met de psyche en dan snijd ik stiekem een stukje af op weg naar huis.
Nee, de muziek moet hard en neemt me mee. Als vanzelf passeren er dingen in mijn hoofd en ik ruim ze op met ieder nummer dat voorbij komt. Zelfs het ‘Dansé dansé’ van Vincent werkt helend.
Maar nu dus deze. Jason zingt “it takes some work to make it work”. En zo is het.
Luiers verschonen is niet mijn hobby, maar daardoor ruikt de buitenlucht wel heel erg lekker.
Douchen in een kleedlokaal met nog 3 wachtende kinderen is niet fijn, maar daardoor voelt een warm bad, voor mij alleen, daarna zo genadig fijn.
60 Leukste kinderliedjes draai ik hier niet voor mijn eigen lol, maar juist daardoor klinkt de spotify lijst extreem lekker als ik hardloop.
It takes some fears to make you trust
It takes those tears to make it rust
Jason heeft helemaal gelijk wat mij betreft.
Je zou kunnen zeggen dat het leven van een moeder van 3 vooral bestaat uit het verzorgen van de kroost en het runnen van een huishouden .
En dat is ook zo.
Maar die momenten dat ik geen luier verschoon en dat ik wel ‘what the fak‘ mag zeggen voelen ontzettend goed. Ik hou meer van ieder glas wijn dan ooit en ik vind op een avondje stappen alles en iedereen gezellig.
En ik loop hard omdat het kan en ik naar mooie liedjes van Jason Mraz mag luisteren.
Ik ben gewoon een hele blije kip met mijn 3 koters!
Voor mij werkt het geweldig die balans. Er is niets mooiers dan je kinderen.. als je er zo af en toe niet aan hoeft te denken.
Wakker worden en het gaspedaal in.. even doorbijten en dan…..dan is er koffie….of wijn…of taart ..of een goed boek….of chocola….of ..een weekendje weg met hem.
Ik hoop dat het nooit over gaat.
Ik ren nog een blokje om, want zoals Jason zingt:
“It takes a thought to make a word”.
RSS-feed
