Bambini a Casa
077 - 354 23 45
  • Welkom
  • Team
  • Maak kennis met ....
    • Barbara
    • Mia
    • Joke
    • Cindy
    • Mir
    • Sharona
    • Majanne
    • Wilma
    • Yvon
    • Sandra
    • Marjo
    • Liesbeth
    • Sabrina
    • Anita
    • Bernardine
    • Will
    • Maaike
    • Stephanie
    • Marjan
    • Francien
    • Chantal
    • Shirly
  • Aanvraag offerte & Kinderopvangtoeslag
  • Wat zeggen andere ouders
  • Oudercommissie & GGD-rapporten
  • Informatie voor gastouders
  • Gastouders gezocht
  • Downloads
  • Nieuws & Agenda
  • Contact
    • Partners
    • Handige adressen
  • Talenti a Casa
  • Blog

HET KAN ÉN MOET ANDERS in gemeente Venlo!

2/5/2018

1 Reactie

 
Foto
Ik neem je graag mee in hoe ik als kind was, naar hoe ik nu ben als volwassene. Ik ben al heel wat dagen aanwezig op deze aarde. Ik heb het opgezocht en het zijn er meer dan 17.500 om precies te zijn. Geboren in 1969 en beeld je mij in, in de jaren 80, als pubermeisje. Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een gevoel van zorgzaamheid dat toen al als een fakkel in mij brandde. Waar andere jongeren misschien nog moeite hadden om ’s ochtends, met een ontbijt op, zelf op tijd op school te komen, ging ik in mijn puberjaren meerdere keren per week oppassen. ‘s Morgens de baby verschonen, voor de andere twee kinderen uit het gezin het ontbijt verzorgen, zelf eten, iedereen aankleden en dan de kinderen naar school brengen. Oh ja! En natuurlijk ervoor zorgen dat ik zelf ook op tijd voor de les was op het Thomascollege. ‘Genieten vond ik dit.’

Die zorgzaamheid belemmerde mij niet om ook veel tijd vrij te maken voor andere leuke dingen. Integendeel, ik heb veel tijd doorgebracht bij Swift in Velden als fanatiek korfbalster. Met de autoriteit van docenten op de middelbare school had ik moeite. Mede hierdoor ben ik na het behalen van het Atheneum diploma in 1988 direct het bedrijfsleven ingestapt. Rabobank Venlo en Adecco Nederland zijn twee bedrijven waar ik jarenlang met veel plezier heb gewerkt. Mijn leidinggevenden stuurden mij vaak naar plekken waar een vuurtje aan het ontstaan was: waar brand is, daar was ik. Deze rol neem ik nog steeds met veel plezier op me. ‘….Daar heen gaan waar mensen mij nodig hebben…’

In 2000 was ik zwanger van m’n oudste en op zoek naar een warme, huiselijke omgeving voor mijn kind. Deze kon ik niet vinden in het bestaande ‘kinderopvangland’. Dus, hoogzwanger is het idee geboren voor Bambini a Casa, professionele kleinschalige kinderopvang thuis bij een gastouder of in huis bij de ouders. In 2005 had ik het ondernemingsplan gereed en ben gestart als ondernemer. Om de kwaliteit voor mijn bedrijf te hanteren waar ik zo naar verlang ben ik toch weer in de schoolbanken terecht gekomen die ik vroeger zo verafschuwde. Nu werden deze banken mijn beste vriend! Uiteindelijk werd mijn bedrijfsplan ook bekroond met de Venlose Startersprijs!

De comfortabele baan, het vaste contract is iets waar velen heel erg gehecht aan waren. Ik niet, ik zag dus een nieuwe kans. Het was hard werken, maar slapeloze nachten heb ik niet gehad, ik wist dat ik het kon. Dit komt mede doordat ik een hoge kwaliteitsnorm hanteer voor mezelf en voor anderen. Toch zeg ik niet graag dat ik ergens goed in ben. Ik zeg liever: ‘’Alleen ben ik niks, maar samen met een ander, en gebruik makend van elkaars talenten, kun je iets moois maken’’. Ik vind het heel belangrijk dat medewerkers zich bij in het bedrijf mij kunnen blijven ontwikkelen. Vijf jaar geleden heb ik, naast Gastouderbureau Bambini a Casa, ook Talenti a Casa opgericht. Hier bieden we hulp bij de opvoeding en ontwikkeling van Jeugd van 0 tot 18 jaar en gaan we uit van de talenten van het kind.

Wanneer ik een kans zie ga ik hier met volle overtuiging voor. Dit geldt eigenlijk voor alles, of het nou om mijn bedrijf gaat of de cursus Italiaans waar ik pas aan ben begonnen. Toch ben ik naast ondernemer ook een moeder in hart en nieren. Lekker druk bezig zijn gaat me dus goed af. Toen mijn bedrijf al bijna 10 jaar bestond kwam mijn dochter naar me toe en zei: ‘Huh mam, heb jij een bedrijf? Ja, al 10 jaar lieverd!’ Ik nam het maar als een compliment. Naast de twee banen die ik nu heb; het runnen van mijn bedrijf én moeder zijn, sport en lees ik heel graag en volg ik een cursus Italiaans. Ik breng veel tijd door met mijn kinderen Bas en Vivian, jeugdliefde Paul én mijn anderhalve labrador. Labrador Hendrik is fulltime bij mij en de andere, Willem, is er om de week.

Zoals ik kansen zag bij de Rabobank, Adecco, Bambini a Casa en Talenti a Casa, zie ik nu een kans voor mij in de politiek. Die fakkel waar ik al over heb verteld is nooit uitgegaan en zal nog lang blijven branden. Ik verlang naar rechtvaardigheid, daadkracht en kwaliteit. Door deze kwaliteiten op een persoonlijke manier in te zetten kan ik een fris en nieuw geluid binnen de Venlose politiek bieden.
Zelf hanteer ik altijd een hoge kwaliteitsnorm, en deze verwacht ik ook van anderen. In 2008 raakte ik voor het eerst bij de politiek betrokken toen ik merkte dat er sprake was van een onrechtvaardig landelijk beleid omtrent gastouderopvang. Toen afgelopen jaar, in mei 2017, bleek dat er sprake was van een onnodig (!) miljoenentekort bij Jeugdzorg in de Gemeente Venlo was voor mij de maat vol. Ik sta op tegen dit onrecht.

De behoefte om andere mensen te helpen zit diepgeworteld in mijn karakter. Deze fakkel ging nog harder branden toen in Venlo een groot tekort in de begroting ontstond en beslissingen werden genomen waar iedereen van elke politieke overtuiging wel zijn twijfels bij trok. De drang naar rechtvaardigheid en de drang om mensen te helpen werd nog groter. Hier moeten we iets aan doen!

Van een open dialoog en een kritisch gesprek, naar kandidaat raadslid en de mogelijkheid tot lijstrekker. Ineens zat ik dus lekker in een achtbaan, hou ik van! ‘En nu? Nu ben ik lijsttrekker!’ Vele gebeurtenissen en beslissingen die ik in mijn leven heb moeten nemen, hebben mij de kracht gegeven om op te staan als lijsttrekker.

Ik ben nieuw in de politiek en zie dit als mijn voordeel. Ik breng een fris en nieuw geluid binnen de Venlose politiek. Ik vertegenwoordig de grootste partij in Venlo, de enige lokale partij en wij hebben dus geen landsbelang. Doordat wij ons puur op lokale onderwerpen richten geven we de stem terug aan de inwoners van de Gemeente. Mijn doel is om iedereen bij de politiek te betrekken, ik ben er dan ook voor íedereen.

Want jouw stem maakt het verschil!

Hartelijke groeten,
Chantal Theunissen

directeur Bambini a Casa & Talenti a Casa
&
Lijsttrekker EENLokaal (lijst 1 - nummer 2)
Foto
1 Reactie

Thuis bij een gastouder ...

1/29/2018

0 Reacties

 
0 Reacties

Kinderen en eten .... Anniek Houben-Wolbertus vertelt er over

5/19/2017

0 Reacties

 
0 Reacties

Concentratie ..... Judith van Roij (Orthopedagoog) vertelt er over

5/1/2017

1 Reactie

 
1 Reactie

SLAPEN ...... Elise Arends (Orthopedagoog) vertelt er over ....

5/1/2017

0 Reacties

 
0 Reacties

La la la la life is wonderful… door maud Simons, mama van 3 en psycholoog ...

9/27/2016

0 Reacties

 
Foto
La la la la life is wonderful…
 
Klinkt uit mijn oortjes in mijn oortjes . Het is geen echt vet hardloopnummer, maar ik ben momenteel ook meer een jogger. Beetje lalala… is dus wel passend.
Het komt goed binnen omdat Jason Mraz,… mijn loveley Jason Mraz….precies, maar dan ook precies mij  even toezingt  hoe het nu is. Nu…al rennend … (sorry joggend) ….
 
Het eten is klaar, de vriendjes naar hun eigen huis en alle rotzooi, die ligt er nog.
Spitsuur hiero en dat betekent dat mama haast heeft. Mijn middelste voelt dat niet echt goed aan en hij zit  op de trap met één schoen (met veters) en doet een poging om  ‘een beginnetje’  te maken. Dit ‘beginnetje’  hoor ik overigens al een hele tijd en dat laat ik even doorschemeren
“Wordt het niet eens tijd dat ‘het beginnetje’ nu een ‘middentje’ en een ‘eindje’ krijgt?”
Hij kijkt niet op maar zegt: “we hebben vandaag ‘streetwise’, dus dat kan nu niet”  en gaat lekker in zijn eigen extreem rustige tempo verder met zijn ‘beginnetje’.
Dat is één.
 
De oudste moet naar de training en pakt al een tijdje zelf zijn voetbaltas in. Wel met veel taal en veel herrie. Hij bedenkt hardop wat hij nodig heeft en ik moet dat dan bevestigen. Ook als hij al op verdieping 2 is. Vervolgens wordt de inhoud van de tas, één voor één over de ballustrade gekieperd en zijn we eerst weer wat scheenbeschermers en wat voetbalkousen aan het zoeken voordat de rits dicht kan.
Dat is twee.
 
Mijn dochter  laat niets van zich horen en dat is in maand 10 geen goed teken, want dan zit ze ofwel in de keukenkastjes of ze is al halverwege de trap…. WHERE IS SHE!!
Ah, gevonden tussen de reclamepost bij de voordeur. Scheuren is het nieuwe lezen hier.
Dat is drie.
 
Ondertussen heb ik mijn sportoutfitje aangetrokken en mijn spotify lijstje klaargezet. Ik sta in de spreekwoordelijke startblokken, nou, eerlijk is eerlijk, eigelijk weet ik nu al dat ik een valse start ga maken.

Papa kan ieder moment thuiskomen en dan zijn onze 3 oogappeltjes helemaal voor hem.
Ik hoor de auto voor de deur stoppen en geef de kids een kusje. Pap krijgt nog wat instructies maar eigenlijk bedoel ik “ kijk maar wat je doet, ik ben weg, doei!” En ik trek de deur achter mij dicht.
 
Ik loop de straat uit en doe mijn blauwe oordopjes in. Ik hoor nog niks, heerlijk. Deze rust, aan het begin van een rondje hardlopen, is de mooiste rust die ik ken. Wel oordopjes, geen muziek.
Je weet dat het zometeen zweten wordt en dat het daarna alleen maar fijner zal zijn.
Langzaam verdwijnen alle kinderstemmetjes uit mijn hoofd en is er alleen de muziek en de cadans van mijn benen. Mijn eigen ademhaling wil ik nooit graag horen, want dan ga ik eraan denken en maak ik mezelf wijs dat ik moe ben en dan is het afgelopen met de psyche en  dan snijd ik stiekem een stukje af op weg naar huis.
Nee, de muziek moet hard en neemt me mee. Als vanzelf passeren er  dingen in mijn hoofd en ik ruim ze op met ieder nummer dat voorbij komt. Zelfs het ‘Dansé dansé’  van Vincent werkt helend.
 
Maar nu dus deze. Jason zingt “it takes some work to make it work”. En zo is het.

Luiers verschonen is niet mijn hobby, maar daardoor ruikt de  buitenlucht wel heel erg lekker.

Douchen in een kleedlokaal met nog 3 wachtende kinderen is niet fijn, maar daardoor voelt een warm bad, voor mij alleen, daarna zo genadig fijn.

60 Leukste kinderliedjes draai ik hier niet voor mijn eigen lol, maar juist daardoor klinkt de spotify lijst extreem lekker als ik hardloop.
 
It takes some fears to make you trust
It takes those tears to make it rust
 
Jason heeft helemaal gelijk wat mij betreft.
Je zou kunnen zeggen dat het leven van een moeder van 3 vooral bestaat uit het verzorgen van de kroost en het runnen van een huishouden .
En dat is ook zo.
Maar die momenten dat ik geen luier verschoon en dat ik wel ‘what the fak‘ mag zeggen voelen ontzettend goed. Ik hou meer van ieder glas wijn dan ooit en ik vind op een avondje stappen alles en iedereen gezellig.
En ik loop hard omdat het kan en ik naar mooie liedjes van Jason Mraz mag luisteren.
Ik ben gewoon een hele blije kip met mijn 3 koters!
Voor mij werkt het geweldig die balans. Er is niets mooiers dan je kinderen.. als je er zo af en toe niet aan hoeft te denken.
Wakker worden  en het gaspedaal in.. even doorbijten en dan…..dan is er koffie….of wijn…of taart ..of een goed boek….of chocola….of ..een weekendje weg met hem.
Ik hoop dat het nooit over gaat.
 
Ik ren nog een blokje om, want zoals Jason zingt:
“It takes a thought to make a word”.
0 Reacties

It’s all in a name ..... door Marijn Geurts, kersverse mama en orthopedagoog bij Talenti a Casa

7/15/2016

0 Reacties

 
Daar zijn we dan in het ziekenhuis.. Tjee, ik ben toch maar wat blij met het geboortecentrum. Want voor degenen die me nog niet zo goed kennen.. Ik hou niet zo van wildvreemde dingen en nieuwe plekken. Ik ben nogal een gewoontedier zeg maar. We krijgen onze eigen ‘ kraamsuite’ waar manlief Christian zijn eigen slaapbank heeft. Mazzel dat hij zowat overal op kan slapen, en ach.. heel erg lang slapen zit er waarschijnlijk toch niet in. 
 
Het is wel apart dat je dan in het ziekenhuis rond loopt en weet dat je nu toch echt bijna papa en mama gaat worden van een dochter. Want dat wisten we al. Natuurlijk hadden we voordat we dit wisten al nagedacht over een naam en uiteraard waren we er voor een jongen vliegensvlug uit.. Dan kan het niet anders dan dat het een meisje wordt.
 
Ja, ik moet zeggen, dat was wel een ‘dingetje’.. die naam. We wilden allebei een naam die je niet vaak hoort, dat was voorlopig de laatste overeenstemming die we erover hadden. Christian en ik zaten niet bepaald op één lijn. Ik zal eerlijk bekennen.. Ik heb overwogen om mijn zin echt door te drijven, je weet wel, zo net na de bevalling.. Ik dacht, dan kan ie nooit weigeren.
Maar goed, aangezien ik van tevoren graag alles in kannen en kruiken heb en ja gewoon omdat je dat toch eigenlijk niet kan maken op die manier.. Toch?
 
Na eindeloos googlen en heel veel namen voorbij zien komen waarop Christian allemaal even vakkundig “nee” zei kreeg ik toch de kriebels. Hier gaan we nooit uit komen dacht ik echt en dochterlief begint ondertussen steeds grotere vormen aan te nemen. Precies op het moment dat ik me echt zorgen begon te maken kwam daar ineens deze naam voorbij. Ik dacht na al die namen die ik heb genoemd gaat Christian dit zeker niks vinden. Verbazingwekkend genoeg was dat niet het geval..
 
Nou, dan denk je daarover uit te zijn en dat je rust hebt. Begint ineens die irritante gedachte; wat zullen anderen ervan vinden? Ja, lekker boeiend wat anderen ervan vinden, toch?? Hmm, zo simpel was het niet, voor mij dan. Gelukkig wel voor Christian. Maar het veelgehoorde, “Wanneer ze er is kan het je echt niets meer schelen wat anderen ervan vinden” klopt gelukkig als een bus!
 
Na een lange dag en nacht, met inderdaad weinig slaap en een voorspoedige bevalling, mogen we eindelijk ons lieve meisje Fauve verwelkomen. Juist ja Fauve (spreek uit als Foof).

0 Reacties

Blog door Marijn Geurts, mama van Fauve en orthopedagoog......... Hoe zal dat zijn 'straks'?

7/7/2016

1 Reactie

 

Hoe zal dat zijn 'straks', als de kleine meid er echt is?



Ik heb me toch wel het heen en weer gepiekerd tijdens mijn zwangerschap.
Kunnen wij het wel 'straks', als de kleine meid er echt is?

In de laatste weken van de zwangerschap op tijd naar bed, helemaal bekaf, om vervolgens wakker te liggen. En dan vraag ik me af 'hoe ga ik dat in vredesnaam volhouden straks'. 
 
Hoe vaak heb ik het niet gehoord, van vrienden, familie maar ook klanten waarvan ik de zoon of dochter heb geholpen:

“Ja, nu ga je het zelf meemaken.” 
“Nu kom je er achter hoe het ‘ echt’ is.” en
“Maar eens zien of je het uit je studieboeken kan halen”. 

Nou leg de druk er maar op. Of wacht even, volgens mij leg ik mezelf die druk op. Want ja, hoe moet dat straks, als de kleine meid er echt is?  Ik moet toch wel mijn beste beentje voor gaan zetten, ik heb er ten slotte voor gestudeerd!!
 
Uiteraard heb ik een mooi scenario bedacht, je weet wel voor straks, als de kleine meid gaat komen. Lekker thuis bevallen, met bekende gezichten aan mijn bed en vooral geen gedoe. Hou ik namelijk niet zo van. Ik ben meer van het type ‘lekker voorspelbaar en gestructureerd’.
 
Tjaa, en dan komt aan dat 'straks' een einde en lijkt het erop dat ons kleintje niet al te veel zin heeft om te komen. Zij denkt waarschijnlijk; laat papa en mama nog even rustig twee weekjes extra nadenken over.. juist ja, 'straks'..
 
En daar is meteen mijn eerste lesje moederschap, het gaat 'straks' niet zoals ik het van tevoren heb bedacht… Op naar het ziekenhuis….


1 Reactie

July 07th, 2016

7/7/2016

0 Reacties

 
0 Reacties
    Foto

    Auteur; Marijn Geurts

    Een kijkje in mijn wereld als kersverse moeder van dochtertje Fauve .......  

    Archieven

    Februari 2018
    Januari 2018
    Mei 2017
    September 2016
    Juli 2016

    Categorieën

    Alles

    RSS-feed

Foto
Foto
Foto
Bambini a Casa - Thuis in Kinderopvang 
KvK-nummer 12 05 60 20